உடையார்குடி கல்வெட்டு-1

உடையார்குடி கல்வெட்டு

- ஒரு மீள்பர்வை குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியன்
தமிழக வரலாற்றில் குறிப்பாக சோழர் வரலாற்றில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க மைல்கல்லாக விளங்குவது உடையார்குடி கல்வெட்டாகும். தற்போதைய கடலூர் மாவட்டம் காட்டுமன்னார்குடியின் ஒரு பகுதியாக விளங்கும் உடையார்குடி அனந்தீசுவரம் சிவாலயத்தில் கருவறையின் மேற்குப்புற அதிட்டானத்தில் இச்சாசனம் இடம்பெற்றுத் திகழ்கின்றது. கோஇராஜகேசரிவர்மரின் (முதலாம் இராஜராஜ சோழனின்) இரண்டாம் ஆட்சியாண்டு குறிக்கப் பெற்றுள்ள இச்சாசனத்தினை எபிக்கிராபிகா இண்டிகா தொகுதி 21இல் எண் 27, கட்டுரையாகத் தமிழ் ஒலிபெயர்ப்போடு கூடிய (ஆங்கிலத்தில் அமைந்த) விளக்க உரையுடன் வெளியிட்ட வரலாற்றுப் பேரறிஞர் கே.ஏ.நீலகண்ட சாஸ்திரியார் தம் "சோழர் வரலாறு" (The Cholas) எனும் நூலில் மேற்குறித்த உடையார்குடி சாசனத்தின் அடிப்படையில் ஆதித்த கரிகாலன் கொலை பற்றிய செய்திகளை விவரித்துள்ளார். அப்பகுதியில் சுந்தரச் சோழனின் தலைமகனும் மாமன்னன் முதலாம் இராஜராஜ சோழனின் அண்ணனுமாகிய ஆதித்த கரிகாலனின் கொலை நிகழ்வின் பின்புலத்தில் மதுராந்தக உத்தம சோழனின் துரோகம் இருந்திருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை வலியுறுத்தியுள்ளார். இக்கருத்தே மதுராந்தக உத்தமச் சோழன் மீது ஏற்றப்பெற்ற களங்கமாக அமைந்தது.வரலாற்று அறிஞர்களின் கருத்துக்கள்பிற்காலச் சோழர் வரலாறு எனும் நூலினை எழுதிய தி.வை.சதாசிவ பண்டாரத்தார் பேராசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரியாரின் கருத்துக்கு மாறுபட்டு ஆதித்த கரிகாலன் கொலை நிகழ்வில் உத்தமச் சோழன் பங்களிப்பு இருந்திருக்க இயலாதென்பதை வலியுறுத்துகிறார். இருப்பினும் சாஸ்திரியாரின் கருத்துக்களை மறுத்துரைப்பதற்கான தெளிவான சான்றுகள் எதனையும் அவர் முன்வைக்கவில்லை. 1971ம் ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த சென்னை விவாகானந்தா கல்லூரி மலரில் இராஜராஜ சோழன் பற்றிய கட்டுரை ஒன்றினை வரைந்த ஆர்.வி.சீனிவாசன் என்பார் ஆதித்த கரிகாலன் கொலையின் பின்புலத்தில் செயல்பட்டவர்கள் அருண்மொழியும் (இராஜராஜனும்) அவனது தமக்கை குந்தவையும்தான் என்பதை வலியுறுத்துவதோடு பல கேள்விக் கணைகளையும் எழுப்பி தன் கருத்துக்களை மறுப்பவர்களுக்கு அறைகூவலும் விடுத்துள்ளார். சீனிவாசன் அவர்களின் கருத்துக்களை வன்மையாக மறுக்கும் டாக்டர் க.த.திருநாவுக்கரசு அவர்கள் அருண்மொழி ஆய்வுத்தொகுதி எனும் கட்டுரைத் தொகுப்பு நூலொன்றில் உத்தம சோழனுக்கு எந்த விதத்திலும் இக்கொலையில் தொடர்பு இல்லை என்றும் கொலையாளிகளைக் கண்டுபிடிப்பதில் தாமதம் ஏற்பட்டு இராஜராஜனின் இரண்டாம் ஆட்சியாண்டில்தான் கண்டுபிடிக்க இயன்றது என்றும் பிராமணர்களாகிய கொலையாளிகளை மனுதரும சாத்திரத்தின் அடிப்படையில் அரசன் தண்டனை கொடுத்திருப்பானேயன்றி கொலை தண்டனை அளித்திருக்க இயலாது என்றும் தன் கருத்துக்களை பல சான்றுகளின் அடிப்படையில் கூறியுள்ளார். இவ்வறிஞர்களைத் தவிர மேலும் பல வரலாற்று ஆய்வாளர்களும் ஆர்வலர்களும் மதுராந்தக உத்தம சோழனைக் குற்றவாளி என்றும் இல்லை என்றும் தங்கள் தங்கள் கோணங்களில் எடுத்துரைத்துள்ளனர். ஆனால் இவர்கள் யாரும் தெளிந்த சான்றுகளோடு தங்கள் கருத்துக்களை மெய்ப்பிக்க இயலவில்லை.புதின ஆசிரியர்கள் பார்வையில்..."பொன்னியின் செல்வன்" என்ற வரலாற்றுப் புதினத்தால் தமிழகத்தில் தணியாத ஒரு வரலாற்று தாகத்தை ஏற்படுத்தித அமரரான கல்கி (இரா.கிருஷ்ணமூர்த்தி) அவர்கள் ஆதித்த கரிகாலன் கொலை நிகழ்வை மையமாக அமைத்து புதினத்தைப் படைத்துக் காட்டியதோடு அதில் கொலையின் பின்புலத்தில் செயல்பட்டவர்கள் என ஊகிக்கத் தக்கவர்களாக வரலாற்றுப் பாத்திரங்கள் சிலரையும் கற்பனைப் பாத்திரங்கள் சிலரையும் உலவவிட்டு உண்மையான குற்றவாளி யார் என்பதை வாசகர்களே ஊகித்து அறிவார்களாக என்று தன் முடிவையும் கூறிச் சென்றுள்ளார். எழுத்துச் சித்தர் பாலகுமாரன் அவர்கள் ஆதித்த கரிகாலன் கொலையினையே முடிவாகக் கொண்டு கடிகை என்ற பெயரில் புதினமொன்றினைப் படைத்த போதும் கொலையாளிகளான பிராமணர்களுக்கு பின்புலத்தில் செயல்பட்டவன் மதுராந்தக உத்தமச் சோழன்தான் என்பதை தன் எழுத்தின் வன்மையினால் நிறுவியுள்ளார். புதினங்கள் வரலாற்று ஆய்வுக்குத் துணைநிற்கமாட்டாவெனினும் ஆதித்த கரிகாலன் கொலையைப் பொறுத்தவரை பேராசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரியார் கண்ட முடிவு புதினப் படைப்பாளர்களுக்கு அடித்தளமாய் அமைந்தது என்பது மட்டுமல்லாமல் மதுராந்தக உத்தமச் சோழனை குற்றவாளியாகவே முன்னிருத்தினர் என்பதுதான் உண்மை.உடையார்குடிக் கல்வெட்டுஆதித்த கரிகாலன் கொலைபற்றிக் குறிப்பிடும் வரலாற்றுச் சாசனமான உடையார்குடி கல்வெட்டின் வாசகத்தினை இனி காண்போம்."ஸ்வஸ்தி ஸ்ரீ கோ ராஜகேசரிவர்மர்க்கு யாண்டு 2 ஆவது வடகரை பிரமதேயம் ஸ்ரீ வீரநாராயண சதுர்வேதி மங்கலத்து பெருங்குறி பெருமக்களுக்கு சக்கரவர்த்தி ஸ்ரீமுகம் பாண்டியனைத் தலைகொண்ட கரிகால சோழனைக் கொன்று துரோகிகளான சோமன்............................................... தம்பி ரவிதாசனான பஞ்சவன் பிரம்மாதிராஜனும் இவன்றம்பி பரமேஸ்வரன் ஆன இருமுடிச் சோழ பிரம்மாதிராஜனும் இவர்கள் உடப்பிறந்த மலையனூரானும் இவர்கள் தம்பிமாரும் இவர்கள் மக்களிடும் இவர் பிரமாணிமார் பெற்றாளும் இ........................ராமத்தம் பேரப்பன் மாரிடும் இவர்கள் மக்களிடம் இவர்களுக்குப் பிள்ளை குடுத்த மாமன்மாரிடும் தாயோடுடப் பிறந்த மாமன் மாமன்மாரிடும் இவர்கள் உடபிறந்த பெண்களை வேட்டாரினவும் இவர்கள் மக்களை வேட்டாரினவும் ஆக இவ்வனைவர் (முடமை)யும் நம் ஆணைக்குரியவாறு கொட்டயூர் பிரம்ம ஸ்ரீராஜனும் புள்ளமங்கலத்து சந்திரசேகர பட்டனையும் பெறத்தந்தோம். தாங்களும் இவர்கள் கண்காணியோடும் இவர்கள் சொன்னவாறு நம் ஆணைக்குரியவாறு குடியோடு குடிபெறும் விலைக்கு விற்றுத்தலத்திடுக இவை குருகாடிக்கிழான் எழுத்து என்று இப்பரிசுவரஇஸ்ரீமுகத்தின் மேற்பட்ட மலையனூரான் ஆன பாப்பனச்சேரி ரேவதாச கிரமவித்தனும் இவன் மகனும் இவன்றாய் பெரிய நங்கைச்சாணியும் இம்மூவரிதும் ஆன நிலம் ஸ்ரீ வீரநாராயன சதுர்வேதி மங்கலத்து மிப்பிடாகை தேவமங்கலம் ஆன பட்டில நிலம் ஸ்ரீவீரநாராயண சதுர்வேதி மங்கலத்து சபையார் பக்கல் வெண்ணையூர் நாட்டு வெண்ணையூருடையான் நக்கன் அரவணையானான பல்லவ முத்தரைய மகன் பரதனான வியாழகஜமல்லப் பல்லவரையனேன் இந்நிலம் பழம்படி இரண்டே முக்காலே ஒருமாவும் அகமனை ஆறும் ஆக இந்நிலமும் இம்மனையும் நூற்றொருபத்திருகழஞ்சு பொன் குடுத்து விலைகொண் டிவ்வூர் திருவனந்தீஸ்வரத்து பட்டாரகர் கோயிலிலே இவ்வாட்டை மேஷநாயற்று நாயற்றுக்கிழமை பெற்ற புரட்டாசி ஞான்று சந்திராதித்தவர் ஆழ்வார் கோயில் முன்பு மூவாயிரத்தரு நூற்றுவனான நிலையம்பலத்து தண்ணீர் அட்டும் பிராமணன் ஒருவனுக்கு நிசதம் படி நாழி நெல்லும் ஆட்டைவட்டம் ஒரு காகம் நிசதம் பதினைவர் பிராமணர் உண்பதற்கு ஆக பதினாறு இவறுள் ஐவர் சிவயோகிகள் உண்ணவும் வைத்தேன்அரையன் பரதன் ஆன வியாழகஜமல்ல பல்லவரையனேன் இதர்மம் ரஷிகின்ற மகாசபையார் ஸ்ரீபாதங்கள் என் தலை மேலன"

courtesy
www.varalaru.com

கபிலக்கல் குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியன்

கபிலக்கல் குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியன்
(ஆசிரியரின் கபிலக்கல் என்னும் நூலில் வெளியாகியுள்ள கட்டுரை இச்சிறப்பு மலருக்காக அவரது அனுமதியுடன் வெளியிடப்படுகிறது)நன்றி மறவாமை, உண்மை நட்பு ஆகியவைகளுக்கு இலக்கணமாக வாழ்ந்து வரலாறு படைத்த ஒருவரை கூறவேண்டும் என்று பட்டியல் இட்டால், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த சங்கப்புலவர் கபிலரின் பெயர்தான் முதற்பெயராக இருக்கும். தமிழக்கு வளம் சேர்க்க சங்கபுலவர்கள் பாடிய பாடலகளின் எண்ணிக்கையைத் தொகுத்து நோக்கும் போதும் கபிலர் ஒருவர் தான் 275 பாடல்களுக்கு மேலாக பாடி முதன்மை பெற்று திகழ்கிறார். அதில் 261 அடிகளை கொண்ட குறிஞ்சிப் பாட்டும் அடங்கும். அவர் கடையெழ வள்ளல்களில் ஒருவனும், முல்லைக்கு தேர் ஈந்தவனுமாகிய வேள் பாரியின் உற்ற நண்பராகத் திகழ்ந்தவர். பாரியின் இறப்புக்குப் பின் புகலிடம் இன்றித் தவித்த அவனுடைய மகளிர்க்குத் தந்தையாகவே பாசத்தைக் காட்டியதோடு, ஏற்ற மணவாழ்க்கையயும் அமைத்துத்தந்து, கடமை முடித்த உணர்வோடு செந்தழல் புகுந்து வானகம் அடைந்தவர். அவர் வாழ்வும் வாக்கும் மனிதநேயத்தின் வெளிப்பாடாகும்.தமிழகத்தில் பிறமொழிகளின் ஆதிக்கம் விஞ்சும் போதெல்லாம தமிழர் வரலாறும் பண்புகளும் சிதைவுபெற்று வந்துள்ளன. கபிலரின் வரலாறும் அத்தாக்கத்திலிருந்து தப்பவில்லை. அவரது வாழவு காட்டும் இலக்கியச் சான்றுகளும் பிற தொன்மைத் தடயங்களும் பெற்ற அரிதாரப் பூச்சுகளே இதற்குச் சிறந்த சான்றுகளாக விளங்குகின்றன. காலவெள்ளத்தில் எத்தனை மாற்றங்களைப் பெற்றபோதும் உண்மை வரலாற்றில் ஒரிரு இழைகள் அறுந்துபடாமல் இன்னும் தொடர்வது வியப்பே!புறநானூற்றில் காணப்படும் கபிலரின் பாடல்கள் பாரியின் வரலாறு, அவரது புதல்வியரின் அவலநிலை போன்றவற்றை எடுத்துக் கூறும்போதே அவரது வரலாற்றையும் உள்ளுறையாகக் காட்டி நிற்கின்றன. அப்பாடல்களுக்குப் பின்னவர்களால் எழுதப்பட்ட குறிப்புகளில் சில பிழைபடவும் மிகைபடவும் அமைந்திருக்க வாய்புகள் உள்ளன. காரணம் என்னவெனின் இந்த இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளில் ஒவ்வொரு நூற்றாண்டிலும் குறைந்தது இருமுறையேனும் ஏடு பெயர்த்து எழுதியிருப்பார்கள். அப்போது பெயர்த்து எழுதுபவர்களின் இடைச்செருகலகளும் இடம்பெற இயலும்.இவைதவிரக் கபிலரைப் பற்றிக் கூறும் நூல்களாகத் திருவாலவாயுடையார் திருவிளையாடல், ஹாலாஸ்யமஹாத்மயம் (வடமொழி நூல்) பரஞ்சோதி முனிவரின் திருவிளையாடல்புராணம், கடம்பவனபுராணம், கபிலரகவல், சோழமண்டலசதகம், ஞானாமிர்தம், தமிழ்நாவலர்சரிதை தனிப்பாடற்றிரட்டு, விநோதமஞ்சரி, திருவள்ளுவர் கதை, பன்னிருபுலவர்சரித்திரம் முதலியன திகழ்கின்றன, இவையனைத்தும் பிற்காலாத்தில் எழுந்த நூல்களாதலால் உண்மை நிகழ்வுகளுக்கு முரணாகக்கற்பனை வளத்தோடு கூறப்படும் செய்திகளைத் தாங்கி நிற்கின்றன.சோழர் ஆட்சிக் காலத்திற்குப் பிறகு பிற்காலப் பாண்டியர் ஆட்சி செய்யும் நாளில் (14ஆம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்தில்) ஏற்பட்ட வடப்புலத்துக் கொள்ளையர்களின் சூறையாடகளும். மதுரையை ஆண்ட மாற்றார் சிலரின் கொடுங்கோன்மையும் தமிழகப் பண்பாட்டையும், கலைக்கோவில்களையும் வேரோடு சாய்த்தன. அந்த இருண்ட வேதனைக்குரிய காலம் மாறிய போது தமிழரல்லாத பிற தேயத்து மன்னர்களின் நல்லாட்சி இங்கு மலர்ந்த்து. அப்போது அவர்களது மொழியாதிக்கமும், பண்புகளும் இயல்பாகவே இந்த மண்ணில் கலந்த போது இங்கு மலர்ந்த இலக்கியங்களும் பிறவும் புதிய பரிணாமத்தோடு வளர்ந்தன. வட மொழிப் புராணங்களும், அவற்றின் தமிழாக்க நூல்களும் உதித்தன. அக்கால கட்டத்திற்குப் பின்புதான் கபிலர் வரலாறு மாறியது.கபிலரகவல் எனும் நூல் கபிலரே கூறுமாறு அமைந்த ஒன்றாகும். அந்நூல் பகவன் என்ற உயர்குல முனிவன் ஒருவனுக்கும், ஆதி எனும் தாழ்ந்த குலப் பெண் ஒருத்திக்கும் நால்வர் பெண்களும் மூவர் ஆண்களுமாக எழுவர் மக்களாகப் பிறந்தனர் எனவும், அவர்கள் முறையே ஊத்துக்காட்டில் வண்ணர் அகத்தில் உப்பையும், காவிரிப்பூம்பட்டினத்தில் சான்றார் வீட்டில் உறுவையும், பாணர் ஒருவர் வீட்டில் ஓளவையாரும், மலைக்குறவர் வீட்டில் வள்ளியும், மயிலையில் பறையர் வீட்டில் வள்ளுவரும், வஞ்சியில் அதிகன் வீட்டில் அதியமானும், ஆருரில் அந்தணர் ஒருவர் வீட்டில் கபிலரும் என வளர்ந்தனர் எனவும் கூறுகின்றது. இக்கூற்று கற்பனை எனினும் கபிலன் எனும் தண்டமிழ்ச் சான்றோனின் குடும்பம் சாதிகள் அடிப்படையில் உயர்வு தாழ்வு இல்லாமல் எல்லா இனத்துக் குடும்பங்களிலும் வளர்ந்தது என்ற கருத்தை கூறி நிற்கின்றது. தமிழின் வளர்ச்சி எல்லாவிடத்தும் என்பது தான் நூல் யாத்தோனின் உள்ளக்கிடக்கையாக இருந்திருத்தல் வேண்டும்.இந்நூல் போன்ற மேலே குறிப்பிட்ட பல நூல்களும் கபிலரின் பிறப்பு, வாழ்வு பற்றிய கற்பனைக் கதைகளையே கூறுகின்றன. ஒரு நூலில் அவர் சோழநாட்டு ஆருரில் பிறந்தவர் என்றும், மற்றொரு நூலில் பாண்டி நாட்டுத் திருவாதவூரில் பிறந்தவர் என்றும் கூறப்பெற்றுள்ளன. கி.பி. 14ஆம் நூற்றாண்டு தொடங்கி கி.பி. 19ஆம் நூற்றாண்டு வரை உள்ள காலகட்டத்தில் தமிழ்மக்கள் கபிலர் பற்றி இக்கதைகளையே அறிந்திருந்தனர்.20ஆம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்தில் திருக்கோவலூர் (திருக்கோவிலூர்) வீரட்டானேசுவரர் திருக்கோவிலில் காணப்பட்ட சோழர்காலக் கல்வெட்டு ஒன்றினைத் தொல்லியல் அறிஞர்கள் தமிழகத்திற்கு எடுத்துக்கூறினர். அதனைக் கல்லில் எழுதியவன் முதலாம் இராஜராஜசோழனின் அவையில் அறங்களை எடுத்துக் கூறும் உயர்நிலை அலுவலனான சோழநாட்டு ஆலங்குடியினனான கம்பன் ஆதிவிடங்கன் என்பவனாவன். இவன் கோவலூர் வீரட்டத்து இறைவனுக்கு நிலக்கொடை வழங்கினான். அதனைக் கூறுமிடத்துத் திருக்கோவலூரின் பெருமைக்காக இரண்டு வரலாற்று நிகழ்வுகளைக் குறித்துள்ளான். இராஜராஜனின் தாயும் கோவலூர் மலையமான் மகளுகாகிய வானவன் மாதேவி தன் கணவன் உயிர்நீத்தபோது ஈமத்தீயில் இறங்கி உயிர்நீத்தவள் என்று முதல் நிகழ்வைக் குறிப்பிட்டுள்ளான். இரண்டாம் நிகழ்வாக அவனுக்கு ஆயிரம் ஆண்டுகள் முற்பட்ட கபிலரின் வரலாறு கூறியுள்ளான்.முத்தமிழ் காவலனாகிய செஞ்சொற்கபிலன் தன்னிடம் அடைக்கலமாக இருந்த பாரி வள்ளலின் மகளைத் திருக்கோவிலூர் மலையமானுக்கு மணம் முடித்து விட்டுப் பெண்ணையாற்றில் உள்ள கல்லின் மேல் தீமூட்டி அதில் புகுந்து வீடுபேறு அடைந்தான் என்றும், அந்தக்கல்லே "கபிலக்கல்" என்றும் அக்கல்வெட்டு கூறுகின்றது.மூவேந்தர்களால் பாரி கொலையுண்ட பிறகு, சிறுகுடிலில் பாரி மகளிர் இருவர் வாழவேண்டிய அவலநிலை ஏற்பட்ட போது கபிலர் ஒருவரே தந்தையாக இருந்து உதவியுள்ளார். "அற்றை திங்கள் அவ் வெண்நிலவில்...." என்ற அவலம் மிகுந்த பாடலைப் பாடிய அம்மகளிர்க்கு நல்வாழ்கை அமைத்துத் தர விரும்பிய கபிலர் விஞ்சிக்கோன், இருங்கோவேள் போன்ற மன்னர்களிடம் திருமணும் செய்து கொள்ள வேண்டியபோது அவர்கள் மறுக்கவே பார்ப்பார் ஒருவரிடம் அவர்களை அடைக்கலப்படுத்தினார் என்றும், ஆரிய அரசன் பிரகத்தனுக்கு தமிழ் அறிவுறுத்தக் குறிஞ்சிப்பாட்டு பாடினார் என்றும், இறுதியாக வடக்கிருந்து உயிர் துறந்தார் என்றும் பல செய்திகளைச் சங்கப்பாடல்கள் வாயிலாகவும், பாடல் குறிப்புகள் வாயிலாகவும் அறியமுடிகிறது.பிராகிரதம், தமிழ் ஆகிய இருமொழிகளில் காசுகளை வெளியிட்டவர்களும், கடைச்சங்க காலத்தில் ஆந்திரப் பகுதியை ஆட்சி செய்தவர்களும், புறநானூறு போன்ற காதாசப்தசதி எனும் அகஇலக்கியத்தை தொகுத்தவர்களுமாகிய சாலிவாகன அரசமரபில் வந்த ஒருவனே பிரகத்தனாக இருத்தல் கூடும் என்பது, அவனுக்குப் பாரி மகள் கபிலர் மணமுடித்திருக்கலாம் என்பதும் அண்மைக்கால வரலாற்று ஆய்வுகள் மூலம் ஊகம் கொள்ள முடிகிறது.தென்பெண்ணையாற்றில் கோவலூர் வீரட்டானேசுவரர் கோவிலுக்கு வடக்காக நீரின் நடுவே உள்ள கபிலர் பாறை மீது சிறுகோவில் அமைந்துள்ளது. அதில் உள்ள இலிங்கத் திருமேனியின் பெயர் கபிலேசுவரர் என்பதாகும். அது சோழர் காலத்தில் சங்கத்தமிழ்ப்புலவன் கபிலனுக்காக எடுக்கப்பெற்ற பள்ளிப்படை கோயிலாக இருந்திருக்க வேண்டும். கி.பி. 14ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழகம் சந்தித்த கலைப் பண்பாட்டுச் சரிவிற்குப்பின்பு 15ஆம் நூற்றாண்டில் மறுமலர்ச்சி ஏற்பட்ட நாளில் கபிலக்கல்லுக்குப் பரான அடிப்படையில் புதிய கதை முகிழ்த்தது. அது கபிலச்சருக்கம் என்ற தலைப்பில கோவலூர் புராணமாக மலர்ந்தது. கபிலன் எனும் தவமுனி ஒருவன் தான்பெற்ற இடர் களைவதற்காகத் திருக்கோவலூர் பெண்ணையாற்றில் உள்ள பாறை மீது இலிங்கம் தாபித்து வழிபட்டுப் பின்னர் சிவகதி பெற்றதாக அப்புராணம் கூறுகின்றது.இப்புராணக்கதைக்கு, 150 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஓவியம் தீட்ட முயன்றான் ஒருவன். அவன் கோவலூர்ப் புராணக் காட்சிகள் பலவற்றை திருக்கோவலூர்க் கோபுர விதானத்தில் தீட்டினான். அதில் ஒரு காட்சியாக பெண்ணையாறு காட்டப்பெற்று அதில் உள்ள கற்பாறை மீது காணப்படும் சிறு கோவிலில் உள்ள இலிங்கத்தை கபில முனிவர் பூசிப்பது போன்று காட்டியுள்ளதோடு கபில முனிவர் பூசிப்பது போன்று காட்டியுள்ளதோடு கபிலமுனி சருக்கத்தின் குறிப்பையும் தமிழில் எழுதியுள்ளான். இதற்கு அருகில் ஓளவையார் பாரி மகளிர் திருமணத்திற்காக விநாயாகப்பெருமான் முன்பு வணங்கும் காட்சியோடு கோவலூர்ப் புராணக் காட்சிகள் பலவற்றையும் குறிப்புகளுடன் இடம்பெறுமாறு செய்துள்ளான்.கோவலூர்ப் புராணத்தில் தெய்வீக அரசன் கதை கூறுமிடத்துப் பாரி என்ற சிங்கள நாட்டு அரசனுக்கு அங்கவை, சங்கவை என்ற புதல்வியர் இருந்ததையும் அவனது இறப்புக்குப் பிறகு ஓளவையார் அப்பெண்களைத் திருக்கோவலூர் மன்னன் தெய்வீகனிடம் அழைத்து வந்து அவனுக்கே திருமணம் செய்து வைத்தார் என்றும் கூறுகின்றது.இராஜராஜனுடைய கல்வெட்டுக் கூறும் கபிலர் வரலாறு அறியப்படாத நிலையில் கி.பி.15 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கி.பி. 19ஆம் நூற்றாண்டு இறுதிவரை திருக்கோவலூரில் கபிலக்கல் மீது கோவில் இருந்தமை, அதில் உள்ள இலிங்கத்திற்கு கபிலேசுவரர் என்ற பெயர் வழங்கியமை, பாரி மகளிருக்கு அவ்வூரில் தான் திருமணம் நடந்தது என்ற கதை வழக்கு ஆகியவற்றை மக்கள் அறிந்திருந்தனர்.கோவலூர்க் கோபுர விதானத்தில் காணப்பெறும் ஓவியத்தில் உள்ள கபிலக்கல்லின் அமைப்பும், கோவிலும், கபிலமுனியின் உருவமும் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும். புராண வரலாறு எப்படி இருப்பினும் சங்கப்புலவன் தீப்பாய்ந்த இடத்தில் எடுக்கப்பட்ட நினைவாலாயம் (பள்ளிப்படை) அது என்பதில் கருத்து வேறுபாட்டிற்கு இடமே இல்லை.தமிழக அரசின் தொல்லியால் துறை கபிலாக்கல்லை பாதுகாக்கப்பட்ட சின்னமாக அறிவித்து நன்கு பராமரித்து வருவது ஆறுதலான செய்தியாகும். ஆனால் தமிழ் மக்களின் பார்வையிலிருந்து இக்கல் விலகியே இருப்பது வேதனைக்குரியதுதான். கபிலக்கல்லுக்குப் புராணம் கற்பித்து கோபுர விதானத்தில் தீட்டப்பெற்ற ஓவியத்தின் மீது அண்மையில் திருப்பணி எனும் பெயரால் மஞ்சள் காவியினைப் பூசி முற்றிலுமாக அழித்திருப்பது கொடுமையிலும் கொடுமையானதாகும்.

courtesy
www.varalaaru.com

kudavayil balasubramanian

kudavayil balasubramanian

வாசகர்களுக்கு வணக்கம்.தமிழகத்தின் மூத்த வரலாற்றறிஞரும் தஞ்சை சரஸ்வதி மகால் நூல் நிலையத்தின் இயக்குனருமான டாக்டர் குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியனின் ஆய்வுப் பணியை கெளரவிக்கும் சிறப்பிதழாக வரலாறு டாட் காமின் இந்த இதழ் மலர்கிறது.தமிழகத்தின் நாளிதழ்கள் மற்றும் வார இதழ்களைப் படிப்போர் இவ்வறிஞர் எழுதிய சரித்திரக் கட்டுரைகளை நிச்சயம் ஒரு முறையேனும் வாசித்திருப்பார்கள். தஞ்சை மற்றும் அதனைத் சார்ந்த சோழர் பிரதேசத்தின் கோயில்கள் பற்றியும் சரித்திரப் புகழ்பெற்ற இடங்கள் பற்றியும் மண்ணில் வாழ்ந்து மறைந்துபோன மன்னர்கள் பற்றியும் இருநூற்றுக்கும் மேலான ஆய்வுக்கட்டுரைகளையும் பத்துக்கும் மேற்பட்ட வரலாற்றாய்வு நூல்களையும் தமிழகத்துக்கு ஈந்து பெருமை கண்டவர் இவ்வறிஞர்.
நமது குழுவுடன் குடவாயில் அவர்கள்குடவாயிலின் தலையாய ஆய்வுப் பகுப்புகளாக கீழ்க்கண்டவற்றைக் குறிப்பிடலாம்.* திராவிட கோபுரக் கலை மற்றும் அவை சார்ந்த ஆலய அமைப்பு பற்றிய ஆய்வு - இதுவே அவரது முனைவர் பட்ட ஆய்வேடாகவும் அமைந்தது. இந்த ஆய்வேடு தற்போது "கோபுரக் கலை மரபு" எனும் புத்தகமாக வெளியாகியுள்ளது.* தேவாரம் மற்றும் மூவர் முதலிகள் பற்றிய ஆய்வு - தேவாரம் என்னும் தொகுப்பாகக் குறிக்கப்படும் பாடல்கள், சமுதாயத்தில் அவைபெற்ற சிறப்பிடம், மூவர் முதலிகள் என்று குறிப்பிடப்படும் அப்பர், திருஞானசம்மந்தர் மற்றும் சுந்தரர் முதலியவர் தெய்வ நிலை தந்து வழிபடப்பட்டமை, தேவாரப் பாடல்களை உருவக்காட்சிகளாக விளக்கும் சிற்ப - ஓவிய அமைப்புக்கள் என்று பரந்துபட்டு விரியும் ஆய்வு. "தேவார மாண்பும் மூவர் முதலிகளும்" என்னும் புதிய நூலாக வடிவம் பெற்றுக்கொண்டிருக்கிறது* நந்திபுரம் பற்றிய ஆய்வு - பல்லவர்களின் பிற்காலக் கோநகரமாகக் குறிப்பிடப்படும் "நந்திபுரம்" என்னும் தலைநகரத்தைப் பற்றிய ஆய்வு. குடவாயிலுக்குப் பெருமை சேர்த்த இந்த ஆய்வு "நந்திபுரம்" எனும் தலைப்பில் இன்டாக் நிறுவனத்தாரால் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளது* சோழமன்னர்கள் பற்றிய ஆய்வு - பல்வேறு கட்டுரைகளாக வெளிவந்துள்ள பரந்த தொகுப்பு. "சோழ வரலாற்று நாயகர்களின் சிற்பங்களும் ஓவியங்களும்" என்னும் முழுமையான புத்தகமும் இவரால் எழுதப்பெற்றது.* நாயக்க மன்னர்கள் பற்றிய ஆய்வு - தஞ்சையை ஆண்ட நாயக்க மன்னர்களின் சரித்திரம் பற்றிய முழு ஆய்வு. "தஞ்சை நாயக்க மன்னர்களின் வரலாறு" எனும் தலைப்பில் சரஸ்வதி மகால் நூல்நிலையத்தாரால் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளது* சோழ தேசத்தின் முக்கிய நகரங்கள் பற்றிய ஆய்வு - "தஞ்சாவூர்" மற்றும் "திருவாரூர்" புத்தகங்கள் இவருடைய பெயர் சொல்லி நிற்கும் ஆய்வுகள்* பெரிய கோயிலின் கட்டுமானம், சிற்பம் மற்றும் ஆகம அமைதி பற்றிய ஆய்வு - "தஞ்சாவூர்" மற்றும் "இராஜராஜேஸ்வரம்" முதலிய புத்தகங்களில் வெளிவந்துள்ளதுஇவர் எழுதி பதிப்பில் வெளிவந்துள்ள ஒருசில நூல்களின் வரிசை பின்வருமாறு * கருணாகரத் தொண்டைமான்* நந்திபுரம்* சோழ வரலாற்று நாயகர்களின் சிற்பங்களும் ஓவியங்களும்* தஞ்சாவூர்* இராஜராஜேஸ்வரம் - கையேடு* திருவாரூர்* கபிலக் கல் - கட்டுரைகள்* குடமுழா* கோனேரிராயன்* கோபுரக் கலை மரபு* தேவார மாண்பும் மூவர் முதலிகள் வழிபாடும் - அச்சில்இதனைத்தவிரவும் சரஸ்வதி மகாலின் வெளியீடாக வந்திருக்கும் பெரும்பாலான புத்தகங்களிலும் தமிழகத்தின் பல்வேறு ஆலய மலர்கள், குடமுழுக்கு மலர்கள் மற்றும் திருக்கோயில் கையேடுகளிலும் இவ்வறிஞரின் கைவண்ணத்தைக் காணலாம்.குடவாயில் அவர்களுடன் நெருங்கிப் பழகும் வாய்ப்பும் அவருடைய வழிகாட்டலில் ஒருசில சரித்திரப் புகழ்பெற்ற இடங்களை சுற்றிப் பார்த்ததும் நமது பொன்னியின் செல்வன் குழுவிற்குக் கிடைத்த பேறு."நிறைகுடம் தளும்பாது" என்பார்கள். அதற்கு முன்னுதாரணம் திரு குடவாயில். தன்னுடைய அத்தனை மேதமையையும் ஒரு சிநேகிதமான புன்னகையில் மறைத்துக்கொண்டு "வாங்க சார் !" என்று வாய் நிறைய அழைக்கும்போதே மனது குழைந்துவிடும். "பெரிய ஆய்வறிஞர்", "முத்த ஆய்வாளர்" என்னும் பயமுறுத்தும் பட்டத்தையெல்லாம் பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு "சிநேகிதமான பண்பாளர்" எனும் எண்ணம் மேலோங்கிவிடும். சிறிது காலம் பழகினாலோ "அடடா ! இத்தனை இனிய மனிதரா இவர் !" எனும் ஆச்சரியம் மட்டுமே மிஞ்சும். இவர் நமது குழுவிற்கு அறிமுகமாகக் காரணமாக இருந்தவர் நமது பெரியண்ணன் சுந்தர் பரத்வாஜ் அவர்கள். அவருக்கு நன்றி சொல்லி மாளாது என்பதால் இத்துடன் நிறுத்திக்கொள்கிறோம்.குடவாயில் அவர்களை முதன் முதலில் சந்தித்தது இன்னும் பசுமரத்தாணியாக நெஞ்சில் நிலைகொண்டுள்ளது. அதனால்தான் ஆண்டுகள் இரண்டு கழிந்துவிட்ட நிலையிலும் அந்த முதல் சந்திப்பை இப்போது கட்டுரையாக வடிக்க முடிந்தது (இக்கட்டுரை இந்த இதழில் பயணப்பட்டோம் பகுதியில் வெளியாகியுள்ளது). தொடர்ந்து பல சந்திப்புக்கள் - தொலைபேச்சுக்கள் - பயணங்கள் - என்று இந்த இரண்டாண்டு காலத்தில் நமது குழுவிற்கும் குடவாயில் அவர்களுக்குமான உறவு பலப்பட்டு இறுகி அனுதினம் வளர்ந்த வண்ணம் உள்ளது.சென்ற ஆண்டு (2005) ஒரு ஜனவரி சனிக்கிழமை குடவாயில் அவர்களுடன் கும்பபோணம் சாரங்கபாணி கோயில் / இராமசுவாமி கோயில் - பழையாறை வடதளி மற்றும் பட்டிசுவரம் - இராமநாதன் கோயில் என்றழைக்கப்படும் பஞ்சவன் மாதேவி பள்ளிப்படை - வாகீஸ்வரர் அருள்புரியும் திருக்கண்டியூர் என்று சகட்டு மேனிக்கு நாள் முழுவதும் சுற்றினோம்.உச்சக்கட்டமாக இந்நாளில் வீரசிங்கம்பேட்டை மற்றும் இரட்டை கோயில் என்றழைக்கப்படும் அந்நாளைய கிழார் கூற்றத்து நந்திபுர ஆயிரத்தளியை (சகஸ்ரலிங்கேஸ்வரம்) மாலையில் அவருடன் பார்வையிட்டது வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத அனுபவம். ஒவ்வொரு இடத்திற்கும் துள்ளிக்கொண்டே அழைத்துச் சென்றார் அந்த அறுபது வயது இளைஞர். தொடர்ந்து நாள்முழுக்க அவரைக் கேள்விகளால் வாட்டி வதைத்தும் சிறிதும் முகம்கோணாமல் கடைசிவரை பதில்சொன்ன அந்தப் பெருந்தகை அன்று எங்கள் மதிப்பில் இமயமாக உயர்ந்தார்.சந்திரன் முளைத்துவிட்ட அந்த முன்னிரவு வேளையில் வீரசிங்கம் பேட்டையில் வையிரங்காய்ச்சித் தோப்பு (!) என்னும் காரணப் பெயர் புண்ட தென்னந்தோப்பில் மாலைக் குருவிகளின் கீச்சொலிகளுக்கு மத்தியில் நந்திபுர முற்றுகையை விரிவாக அவர் விளக்கியது இன்று நிகழ்ந்ததுபோல் நெஞ்சில் நிழலாடுகிறது. அன்றிரவு அங்கே அமர்ந்திருந்த பொன்னியின் செல்வன் நண்பர்கள் அனைவரும் தாங்கள் நந்திவர்ம பல்லவ மல்லன் ஸ்தாபித்த பல்லவ சாம்ராஜ்ஜியத்தின் பிரஜைகளாகவும் உதயேந்திரம் செப்பேடுகள் கொண்டு புகழ்பெற்ற ஈடு இணையற்ற வீரத் தளபதி உதய சந்திரனின் படைவீரர்களாகவும் சுந்தரச்சோழர் ஆண்ட சோழநாட்டின் குடிமக்களாகவும் ஒருசேர உணர்ந்தார்கள். ஏறக்குறைய ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அவர் விவரித்த சரித்தரம் நம்மை ஆயிரத்து முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இழுத்துச்சென்று கட்டிப்போட்டு விட்டது. சொற்பொழிவு முடிந்தபின் ஒரு சில நண்பர்கள் உணர்ச்சி வசப்பட்டு வீரசிங்கம்பேட்டையிலிருந்து கும்பகோணம் திரும்புவதற்கு இந்தக் கணம் புரவிகள் கொண்டுவந்தால்தான் ஆயிற்று என்று பிடிவாதமே பிடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் ! பல வகைகளில் சமாதானம் சொல்லியும் கேட்காமல் அடம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்களை கடைசியாக கும்பகோணம் "மாமி மெஸ்"ஸில் இரவு உணவு என்று சொல்லித்தான் காரிலேயே ஏற்ற முடிந்தது.இந்த மாதம் தனது சரஸ்வதி மகால் இயக்குனர் பணியிலிருந்து குடவாயில் ஓய்வு பெறுவதாகக் கேள்விப்பட்டு அவருடன் தொலைபேசியில் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது தன்னுடைய பல்வேறு புதிய ஆய்வுகள் பற்றி அடுக்கிக்கொண்டே போனார். ஓய்வு அவரது தினசரி அலுவலகப் பணிக்கு மட்டும்தான் என்று தோன்றுகிறது. அவருடைய தமிழாய்வுக்கு.... வரலாற்றாய்வுக்கு..... வழிகாட்டலுக்கு..... ஏது ஓய்வு ?உற்சாகம் மிகுந்த இந்த இனிய அறிஞரை இந்தச் சிறப்பிதழ் மூலம் வரலாறு டாட் காம் வாழ்த்தி / வணங்கி மகிழ்கிறது.ஐயா, உங்களைப் போன்றோரின் ஆசிகள்தான் எங்களை இயக்கும் எரிபொருள்.

courtesy

www.varalaaru.com

udaiyar kudi kalvettu--tamil version

உடையார்குடி கல்வெட்டு - ஒரு மீள்பார்வை - 2 குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியன்
உடையார்குடி கல்வெட்டு குறிப்பிடும் கோஇராஜகேசரிவர்மர் யார்?சோழப் பெருமன்னர்கள் மாறிமாறி புனைந்து கொள்ளும் இராஜகேசரி, பரகேசரி எனும் பட்டங்களில் ஒன்றான கோஇராஜகேசரி எனத் தொடங்கும் இக்கல்வெட்டுச் சாசனத்தில் மன்னன் பெயரோ, மெய்க்கீர்த்தியோ இல்லாத காரணத்தால் ஆதித்த கரிகாலன் கொலை நிகழ்வுக்குப் பின்பு இராஜகேசரி எனப் பட்டம் பூண்ட சோழ மன்னர்கள் பலரில் யாருடைய சாசனமாகவும் இது இருக்கலாம் என்ற முடிவினை நாம் கொள்ள முடிந்தாலும், இக்கல்வெட்டில் குறிக்கப்பெறும் குருகாடி கிழான் என்ற சோழப் பெருந்தரத்து அலுவலன் மாமன்னன் இராஜராஜ சோழனின் அலுவலன் என்பதைப் பிற சாசனங்கள் எடுத்துரைப்பதால் இச்சாசனம் முதலாம் இராஜராஜ சோழனின் இரண்டாம் ஆட்சியாண்டில் பொறிக்கப்பெற்ற சாசனமே என்பது தெளிவு. மேலும் இச்சாசனத்தின் 7 ஆம் வரியில் குறிக்கப்பெறும் இவ்வாட்டை மேஷ நாயற்று ஞாயிற்றுக்கிழமை பெற்ற பூரட்டாதி நாள் என்ற வானிலைக் குறிப்பு இராஜராஜசோழனின் ஆட்சிக்காலத்தில் நிகழ்ந்த குறிப்பு என்பதால், இச்சாசனம் முதலாம் இராஜராஜசோழனின் ஆட்சிக்காலத்தில் பொறிக்கப்பெற்றது என்பது ஐயம் திரிபற உறுதியாகின்றது.சாசனம் குறிப்பிடும் இரண்டு ஆண்டுகள்மேலே கண்ட இக்கல்வெட்டுச் சாசனத்தில் குறிக்கப்பெறும் 'ஸ்வஸ்தி ஸ்ரீ கோராஜகேசரிவர்மனுக்கு யாண்டு 2 ஆவது . . . ' என்ற ஸ்ரீமுகம் அனுப்பப்பெற்ற தொடக்கப்பகுதி குறிப்பிடும் ஆண்டும், ஏழாவது வரியில் உள்ள 'இவ்வாட்டை மேஷ நாயற்று ஞாயிற்றுக்கிழமை பெற்ற பூரட்டாதி ஞான்று' என்ற வியாழ கஜமல்லன் என்பான் அறக்கட்டளை வைத்த நாளைக் குறிப்பிடும் ஆண்டும் ஒரே ஆண்டு அல்ல. பேராசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரியார் இவ்விரு நிகழ்வுகளும் ஒரே ஆண்டில் நிகழ்ந்தவை என்ற கருத்தில் தம் கட்டுரையினை வரைந்துள்ளார்.கல்வெட்டில் குறிக்கப்பெறும் மேஷ நாயற்று (சித்திரை மாதத்து) பூரட்டாதி விண்மீன் கூடிய ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பது ஒப்பீட்டு ஆண்டுக் கணக்கீட்டின்படி (Indian Epimeries) கி.பி 986 ஏப்ரல் 23 ஆம் நாளினைக் குறிப்பதாகும். எனவே முதலாம் இராஜராஜனின் ஸ்ரீமுகம் கி.பி 986 அல்லது 987 இல் உடையார்குடி சபையோருக்கு அனுப்பப்பெற்று, பின்பே கி.பி 988 இல் வியாழ கஜமல்லன் என்ற தனியாரின் இச்சாசனம் பதிவு பெற்றுள்ளது.இராஜராஜனின் சாசனமன்றுஇக்கல்வெட்டுச் சாசனத்தை முதன்முறையாக ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொண்ட சாஸ்திரியார் அவர்களும், பின்பு இச்சாசனத்தைப் பற்றிப் பேசிய அறிஞர்கள் அனைவரும் இது இராஜராஜ சோழனின் நேரிடையான ஆணையை வெளியிடும் சாசனம் என்றும், இச்சாசனம் பதிவு பெற்றபோதுதான் ஆதித்த கரிகாலன் கொலை கண்டுபிடிக்கப் பெற்று குற்றவாளிகளின் உடைமைகள் கைப்பற்றப் பெற்றன என்றும் கருதி, கொலை பற்றிய தங்கள் தங்கள் கருத்துக்களை முன்வைத்துள்ளனர். இது தவறாகும். உடையார்குடி கல்வெட்டுச் சாசனத்தில் காணப்பெறும் முதல் நான்கு வரிகள் கி.பி.986 அல்லது 987 இல் (இராஜராஜ சோழனின் இரண்டாம் ஆண்டில்) வீரநாராயணச் சதுர்வேதி மங்கலத்துச் (உடையார்குடி) சபையோருக்கு மன்னனிடமிருந்து அனுப்பப் பெற்ற ஒரு அனுமதிக் கடிதமே ஆகும். அக்கடிதம் ஒரு நில விற்பனை ஆவணத்தில் மேற்கோளாகக் காட்டப்பெற்றுள்ளதேயன்றி, அதுவே குற்றவாளிகள் பற்றி அரசு எடுத்த முடிவு பற்றிய ஆணையன்று. கி.பி 988இல் தனிநபர் ஒருவர் உடையார்குடி கோயிலுக்கு வைத்த அறக்கட்டளையைப் பற்றியும், அதற்காக வாங்கப் பெற்ற நிலங்கள் பற்றியும் விவரிப்பதே இச்சாசனம் என்பதால் இதனை இராஜராஜ சோழனின் நேரிடையான அரசுச் சாசனம் எனக் கொள்ளல் தவறாகும்.கல்வெட்டைப் பொறித்தவர் யார்?'வெண்ணையூர் நாட்டு வெண்ணை யூருடையான் நக்கன் அரவனையானான பல்லவ முத்தரையன் மகன் பரதனான வியாழ கஜமல்லப் பல்லவரையனேன் இந்நிலமும் இம்மனையும் நூற்றொருபத்திரு கழஞ்சு பொன்குடுத்து விலை கொண்டு இவ்வூர் திருவனந்தீஸ்வரத்து பட்டாரகர் கோயிலிலே இவ்வாட்டை மேஷ நாயற்று ஞாயிற்றுக்கிழமை பெற்ற பூரட்டாதி ஞான்று சந்திராதித்தவர் ஆழ்வார் முன்பு மூவாயிரத்து அறுநூற்றுவனான நிலையம்பலத்து தண்ணீர் அட்டும் பிராமணன் ஒருருவனுக்கு நிசதம் படி நாழி நெல்லும் ஆட்டை வட்டம் ஒரு காசும், நிசதம் மதினைவர் பிராமணர் உண்பதற்கும், ஆக பதினாறு இவறுள் ஐவர் சிவயோகிகள் உண்ணவும் வைத்தேன் அரையன் பரதன் ஆன வியாழ கஜமல்ல பல்லவரையனேன், தர்மம் ரக்ஷிக்கின்ற மகாசபையார் ஸ்ரீபாதங்கள் என் தலைமேலன' என்ற கல்வெட்டுச் சாசனப் பகுதியில், 'வைத்தேன் அரையன் பரதன் ஆன வியாழ கஜமல்ல பல்லவரை யனேன்', 'தர்மம் ரக்ஷிக்கின்ற மகாசபையார் ஸ்ரீபாதங்கள் என் தலைமேலன' எனக் காணப்பெறும் வரிகள் மிகத் தெளிவாக தனிநபர் ஒருவரால் இச்சாசனம் பதிவு செய்யப்பெற்றது என்பதைக் காட்டி நிற்கின்றன.திருவெண்ணை நல்லூரினைச் சார்ந்த அரவனையான் பல்லவமுத்தரையன் மகன் பரதன் எனும் வியாழ கஜமல்ல பல்லவரையன் ஸ்ரீ வீரநாராயண சதுர்வேதி மங்கலத்து திருவனந்தீஸ்வரம் எனும் கோயிலில் தண்ணீர் பந்தலுக்காகவும் பதினைந்து பேர் சிவயோகிகள் உட்பட்ட சிவபிராமணர் உண்பதற்காகவும் 2 1/4 வேலி 2 மா நிலத்தையும் ஆறு மனைகளையும் 112 கழஞ்சு பொன் குடுத்து வாங்கி அறக்கொடையாக அளித்தான். அதற்காகத் திருக்கோயிலில் கல்வெட்டாகப் பதிவு செய்யப் பெற்றதே இச்சாசனமாகும். இச்சாசனத்திற்குரிய கர்த்தா திருவெண்ணைநல்லூர் பரதன் எனும் வியாழ கஜமல்ல பல்லவரையனே அன்றி மாமன்னன் இராஜராஜன் அல்ல என்பதை ஈண்டு நோக்குதல் வேண்டும்.

Bragatheeswarar Temple, The Big Temple

Rajaraja Cholan, the Great Chola king built The Bragatheeswarar (Peruvudaiyar) Temple, also known as Big Temple. "In the twenty-fifth year of Rajaraja Cholan (A.D 1009-10) on the 257th day of the year the king handed over the copper pot for the finial at the top of the Vimana". It weighed about 235 lbs., and was overlaid with gold plate of the weight of 292.5 Kalanju or nearly 35 lbs. Troy.


Temple Layout:

Rajarajeswaram, as the temple was named by its founder, fills a large portion of the small fort (Sivaganga Fort), encircled by moat on the east and west, the Grand Anaicut Channel (Putharu) on the south, and by the Sivaganga Garden on the north. The temple is entered by an imposing gateway on the east, on either side of which stand two small shrine dedicated to Ganapathi and Mrurgan, and further through another Gopuram 90 feet high. This way leads into an outer court. A second and magnificent Gopuram further leads into the main court in which the temple is built. The inner court is about 500 feet long and 250 feet broad, is well paved with brick and stone. The court is surrounded on all sides by a cloister. The western and northern wings have Sivalingams consecrated therein, and there are paintings over these walls depicting sixty-four Nayanmars, sacred sport of Siva. The outer measurement of the temple are 793 feet by 397 feet.


Main Shrine:

The main shrine of Sri Brihadisvara, the Great God - a Sanskrit rendering of the original Tamil name Peruvudaiyar- stands at the western end of the main court. It comprises of five divisions -
1. Garbhagriha or the Sanctum Sactorum and the corridor around it
2. Ardhana-Mandapam
3. Maha-Mandapam with the open aisles
4. Stapana-Mandapam with the shrine of Sri Thyagarajar
5. Narthana-Mandapam for the temple paraphernalia and where the servant wait; and
6. Vadya-Mandapam and portico for the musicians


Main shrine has three portals named Keralantakan, Rasarasan and Thiru-Anukkan. These portals are guarded be Dwarapalikas or the guardians of the gate. They are of huge proportions and of exquisite workmanship. There are several sets of these in the temple, seven of them 18 feet by 8 feet. they are all monolith, and some instances are of very high artistic merit, especially at the entrance at the entrance of Sri Subramanya temple.

The Sivalinga of Sri Brihadisvara is probably the grandest in existence. This image was originally called Adavallan (the one who is good in Dance). Another name was Dakshina-Meru Vitanken. Both the name occur in Thiruvisaipa as the names of the deity at Chidambaram. This possibly indicates that the Saiva creed derived its support at the time mainly from Chidambaram. Rajaraja Cholan calls the image Rajarajeswaramudaiyar, - The Lord of Rajarajeswaram. The tower over the shrine is named Dakshina-Meru after the abode of Lord Shiva at Kailasam, the Uttara-Meru.

Sri Thyagaraja, also called Vitankar, worshiped within a portion of Stapana-Manadapam, is the patron deity of Cholas. The legend goes that their mythical progenitor Chola Muchukuntan helped Indra against the asuras, for which help, he was presented with seven images of Thyagaraja, which he installed in the seven holy places of Thiruvarur, Thiru-nagai-karonam, Thiru-kkareyil, Thirukolili, Thirumaraikadu, Thirunallaru and Thiruvamur which are known as Sapta-Vitanka-Kshetras. Rajaraja Cholan was a devout worshiper of Sri Thyagaraja at Thiruvarur where he built this great temple; and, consecrated Sri Thyagaraja at Thanjavur also, as a mark of his own piety and in commemoration of the exploits of his celebrated ancestor.

The great Vimana is of the Dravidian style of architecture. It rises to a height of abut 216 feet, a tower of fourteen storeys, finely decorated with pilasters, niches and images of gods of the Hindu pantheon. The basement of the structure which supports the tower is 96 feet square. The sikhara or cupolic dome is octagonal in shape and crowns the Vimana. The gilded Kalasa or finial, over it is 12.5 feet high. It is believed the sikhara and the stupi does not throw on the ground. The dome rests on a single block of granite, 25.5 feet square. Two Nandis, each measuring 6.5 feet by 5.5 feet beautify each corner of the stone which is estimated to weigh about 80 tons, and is believed to have been conveyed to the top of the tower by means of a inclined plane commencing from Sarapallam (scaffold-hollow), four miles north-east of the city.

Sub Shrines:

Shrine of Sri Subramanya in the northwest corner, Shrine of Goddess Sri Brihannayagi, Sri Chandeeswara Shrine, Shrine of Ganapathy, Shrine of Nataraja in the north eastern corner, the colossal monolith figure on Nandhi, the sacred bull, in the central courtyard and the Shrine of Karuvurar

The Shrine of Sri Subramanya:
The shrine consist of a tower 55 feet high, raced on a base 45 feet sq., covered with delicately carved figured, pillars & pilasters and carried on along a corridor 50 feet long, communicating with another mandapam 50 feet sq. to the east. Flights of steps lead upto either side of the shrine but the principal entrance is to the east. The walls of the pillared Manadapam are decorated with the portraits of the Mahratta rulers. This shrine has been pronounced to be "As exquisite a peace of decorative architecture as is to be found in the south of India" and "A perfect gem of carved stone work, the tooling of the stone in the most exquisitely delicate and elaborate patterns, remaining as clear and sharp as the day it left the sculptor's hands". This shrine is not referred to in the inscriptions, and cannot be contemporous to the main temple. Its correct place in the evolution of Dravidian temple architecture would be modern, giving it a date not earlier than 600 A.D. and is popularly believed to be of the Nayak period. Saint Arunagiriyar has three invocatory versus in price of the Sri Subramanya in his Thirupugzhal.

The Shrine of Goddess Brihanayaki:
This shrine is a later addition, constructed in the second year of a konerinmaikondan-probably a later Pandya of the 13th century. It is said the original shrine of the goddess, was located in the adjoining Sivaganga gardens and was later removed to main courtyard of the temple by the one of the Nayaks.

Dhwaja-Stambha:
In front of the main temple, stands a tall flag-staff (Dhwaja-Stambha), the covering of which is cast in copper. The lower portion is encased in a square piece and each of the four sides depict characteristic Saiva figures.

The Shrine of Ganapathy:
The shrine is in the south western corner of the court and is of the time of Sarfoji II. Seven images of Ganapathis are said to have been set up by Rajaraja Cholan, 2 in the dancing posture, 3 seated comfortably, and the remaining 2 standing.

The Shrine of Chandeeswara:
The shrine on the north central court is the only one put up contemporaneously with the main temple. Chandeeswara is one of the 63 Saiva saints and is considered to have been made the chief of Saiva devotees by Lord Shiva. He is assigned a shrine and a honoured place in every Shiva temple. He was looked upon as the manager of the temple. Any worshipper visiting a Shiva temple has to appear at the Chandeeswara shrine before leaving the temple premises and clap his hands evidently to satisfy the God that he is not taking away any temple property with him.

Sri Dakshinamurthy Shrine:
Sri Dakshinamurthy sanctum, with image as originally enshrined in one of the niches of the Vimanam, abutting the south wall of the main temple and approached by a steep flight of 21 stone steps is distinctly a later addition.


The Great Nandhi:


The Nandi within an elaborately worked Nayak Mandapam is massive and striking. The Nandhi is 12 feet high, 19.5 feet long and 18.25 feet wide. The Nandhi is a monolith weighing about 25 tons and the stone is said to have come from a bed of Gneiss at the foot of Pachaimalai near Perambalur. Another version is that the stone was brought over from the bed of the River Narmada in the north. There is a tradition that the Nandhi is growing in size with the progress of time. It was feared it might become too large for the Mandapam erected over it and a nail was driven into the back of it, and since, its size has remained stationery. Two portrait statuesques on the front pillars of the Nandhi Mandapam are pointed out as those of Sevappanayakan (the first Nayak ruler) and of his son Achyutappa Nayak.

Saint Karuvurar's Shrine:
Behind the main temple and under the shade of a neem and a mandarai is a modern looking shrine, dedicated to a great Siddha, Karuvur Devar, popularly known as Karuvurar. The Karur stalapurana narrates how the saint helped Rajaraja Cholan in the installation of the great Brigadeeswara Sivalingam in the sanctum sanctorum at the time of the consecration of the temple. A place appears to have been assigned to him for this reason, in the temple court. The saints Thiruisaippa lyrics, sung in praise of this temple and is presiding Lord is a classic on the subject and gives valuable information regarding the temple and its shrines. Thursdays are held sacred for his worship and shrine attracts large crowd of devotees.

The Frescos:

The Chola frescos painting discovered in 1931 by Mr.S.K.Govindasamy of Annamalai University within the circumambulatory corridor Aradhana Mandapam are of great interest. They are the first Chola specimen's discovered. The passage of the corridor is dark and the enthusiast finds the walls on either side covered with two layers of paintings from floor to ceiling. Those of the upper layer are of the Nayak period, as certain labels in Telugu characters mentioned the names of Sevappa and Achyutappa and others. The Chola frescos lie underneath. An ardent spirit of saivism is expressed in the Chola frescos. They probably synchronised with the completion of the temple by Rajaraja Cholan. Saivsm was at its height at that time and the Cholas were preeminently of that faith.

Exploiding the 'shadow' myth of tanjore bhragadheswara temple

THE STORY, which is doing rounds for more than a century and is widely believed, is that the shadow of the vimana of the Big Temple, built by King Raja Raja Cholan in Thanjavur, will not fall on the ground.

But, Kudavayil Balasubramanian, a research scholar and expert on temples and S. Rajendran, architect and civil engineer of Thanjavur, have a different tale to tell. They say, ``No. It is not true.

It is a falsehood repeatedly told to students, historians, tourists and all visiting the temple, which has been declared as world heritage by the United Nations Educational, Scientific and Scientific Organisation''.

To explode the myth, they have taken photographs, using digital camera, which show the shadow of the vimana falling on the ground.

From morning till evening, at all times, the shadow of vimana with shikara, keethimugas and kalasam falls on the ground, they say.

Describing the temple as an architectural marvel built 1000 years ago, they say the temple has no parallels in the world.

Facts about the temple — 212-foot vimana, 80-tonne cupbolic dome, more than six foot-high kalasam, 55-foot circumference, big linga and big nandhi — can reveal the grandeur of the temple.

There is no need for a myth to boost the grandeur of the temple, Mr. Rajendran said.

"It is a wonder that the shadow story has gone deep into the psyche of the people about this wonderful monument.

The `myth-tellers' will say that the shadow of the entire vimana will not fall on the ground.

If someone points out to the shadow, they will change the story and say that the shadow of the 80-tonne cupbolic doom will not fall. Then, they will say the shadow of kalasam will not fall.

All they say has been proved wrong, for it is clear now that the shadow of the vimana with shikara and Kalasam falls on the ground'', Dr. Kudavayil Balasubramanian says.

Vaishnava king renovated Shiva temple

THANJAVUR, FEB. 21. A Vaishnava king, Alagaperumal, renovated a Shiva temple at Vendayampatti near Valappakudy on Thanjavur-Tiruchi road according to Kudavayil Balasubramanian, a researcher.

The stone sculpture of the king with a big moustache, Thiruman (Thenkalai namam on forehead), Pavitra malas on the neck, Chakra and Conch Muthirathanam on the shoulders is seen worshipping Thanthondreeswarar, Lord Shiva, in the temple.

A press release yesterday from Koyirkalanjiyam, a historical research centre here, said that besides renovating the temple, the king thought it necessary to show himself in the sculpture form worshipping Lord Shiva.

The Thanthondreeswarar temple was in ruins in 1527 A.D. Alagaperumal renovated it and donated land for the temple at Semmankudi. This is learnt from the epigraphic evidence in the temple.

People of Vendayampatti are now renovating the temple to perform kumbabishekam. They have sought the help of the Hindu Religious and Charitable Endowments department.

An architectural marvel at Keluvathur

temple in Keluvathur

THE SHORE temple of Mahabalipuram built by Rajasimha Pallava during the eighth century A.D. is an architectural marvel of Tamil Nadu. The contribution of the Pallavas to the field of temple art is noteworthy. In the initial stages, the Pallavas were inclined to building only monolithic structures. Later, they started constructing temples which included the shore temples of Mahabalipuram and Kailasanathar temple of Kanchipuram. The Cholas followed the footsteps of Pallavas and adopted their techniques. But they differ from the Pallavas in the construction of the Vimanas. The Vijayanagara kings and the Nayaks followed the Chola tradition. But one can find subtle differences in the ornamentation.

A temple in Keluvathur has a small vimana like mandapa for Nandi, known as rishaba, which is similar to the vimana of the shore temple of Mahabalipuram.

Keluvathur is a small village situated on the Mannargudi-Muthupet road in Tiruvarur district. While the Korayar flows in the north and east, the Bhamini river is in the west. Keluvathur has a history of more than 1,000 years. The inscriptions of the Big Temple of Thanjavur give more information about the Siva temple of Keluvathur. A staff member of the Thanjavur Big temple belonged to Arumozhideva Valamattu Purangarambai Nattu Keluvathur, according to the inscription.

Lord Siva of Keluvathur temple is known as Jadayupuriswarar. This temple, constructed during the Chola period, was renovated by a Nayak king during 16th century A.D. The king not only renovated the vimanas of Siva and Amman shrines with granites but also constructed other shrines, gopuram, Nandi shrine, dwajasthambam and balipeetam and modified the temple to shine as a repository of fine art.

Beyond the Rajagopuram are the balipeetam, dwasjasthambam and a mandapa made of granite for Nandi with three-tier gopuram, called Rishaba. The structure of this vimana resembles the vimana of the shore temple of Mahabalipuram. Even the sigaram and kalasam are made of granite. The nandi shrine is with the Vimana. These structures were half-buried and have been excavated by the author and the villagers. The excavation brought to light many interesting features.

There are beautiful sculptures of Lord Vinayaka on the four sides of the balipeetam. All the corners of the peetam bear the images of lions. It also has upapeetam, adishtana, etc. The space, on the peetam, for the dwajasthambam, is designed as lotus petals. This is believed to be the best contribution of the Nayak Kings.

The dwajasthambam has beautiful decorations. Also seen are other sculptures, viz., of an elephant (to the east), Agni on a goat (south-east), Yama on a bull and yamadhoota, Nrithi (south-west), Varuna on Mahara (West), Vayu on a deer (north-west), Kubera on a horse (north) and Esanamoorthy on mount rishaba (north-east). More sculptures are found in the adishtana and the four pillars. Ganapathy, Adhikara nandhi, Devi Suyas and Jadayu sculptures are also found. The door jamb of the gopuram and the pillars of the mahamandapam also have attractive images. The Lingam in this mandapa is Sahasralingam. There are also shrines for Muruga, Devi, Surya, Bairava, Ganapathy, Dakshinamoorthy, Lingotbava, Arumuga and other deities. The Lingam in the sanctum sanctorum is of the Chola period and is known as Jadayupuriswarar.




KUDAVAYIL BALASUBRAMANIAN

dharasuram temple

The Gajasamharamurthy at Darasuram.


SCRIPTURES LIKE Sivamahapuranam reveal that Lord Siva performed eight heroic deeds.

Based on this concept, there exist eight Siva temples in Tamil Nadu with the name Veerattaneswaram. Of these, Vazhuvur is the place where Lord Siva enacted the heroic deed of killing the elephant that had come out of the sacrificial fire, directed by the rishis of Tarukavana towards Lord Siva.

The Lord is said to have entered the trunk of the elephant and caused it to burst. He then wore its hide on Him. Sivamahapuranam, Sivaparakramam and Kandhapuranam explain in detail the killing of demon Gajasura by Lord Siva. Carrying the hide of the elephant in both His hands, He danced with eight arms showing anger and smile on his face at the same time.

The smile was for His Consort, Uma, who watched the sight in awe, shielding the child Muruga. This Gajasamharamurthy sculpture was created by all the kings right from the age of the Pallavas. The figures in their larger forms are the Kanchipuram Kailasanathar temple, Kodumbalur Moovar temple, Gangaikondacholapuram, Darasuram, Thirukadaiyur, Thiruchenkattankudi, Thiruthuraipoondi and Chidambaram temple. In the early Chola temples, they appear in a smaller size on the pillars and arches.

Of all the sculptures of Gajasamharamurthy, the one at Darasuram temple is unique and has now been kept at the Art Gallery in Thanjavur. The sculpture which was created in 1150 A.D. by Rajaraja Chola - II was kept in the temple's northern Devakoshtam at Darasuram. There exists the inscription "Aanai Uriccha Devar" above the Koshtam which can be seen even today.

The sculpture is five feet tall. The head of the elephant is seen beneath. The two rear legs and the tail of the elephant are seen at the top.

The Lord keeps His right leg on the head of the elephant, raises His left leg and turns his body to the fore. The hide of the elephant is in His two hands. He comes out from the torso of the elephant with eight hands, in a dancing form. His two fingers pierce through the hide of the elephant. Damaru, tusk of the elephant, and Trishul are seen in the right hands of the Lord. Kapalam and Pasam are seen in the left hands.

The finger of the other left hand points to Uma Devi moving away in fear. She has Murugan on her hip and prevents him from watching the spectacle. If one moves to the right of the Gajasamharamurthy, the expression one sees is anger. If one moves towards the left the other half of the face can be seen smiling. The expressions of anger and smile on the same face of the Lord and the expression of fear on the face of Devi make the sculpture at once lively and divine.


KUDAVAYIL BALASUBRAMANIAN